METODA DR.ŻENNI » TARCZYCA I JEJ SCHORZENIA

 

Większość z nas nie za bardzo zdaje sobie sprawę z tego, jak ogromnie ważnym gruczołem jest tarczyca, która ma wpływ na każdą komórkę naszego ciała.
Tarczyca to bardzo ważny gruczoł człowieka. Waży od 15 do 30 g, może powiększać się i zmieniać w trakcie ciąży oraz w zależności od cyklu miesiączkowego.
Przez 1 g tkanki tarczycowej przepływa w ciągu 1 min. około 5 litrów krwi. Tkanka tarczycowa jest mocno unaczyniona.
Produkowane w obrębie tarczycy hormony, rozprowadzane są przez sieć naczyń krwionośnych i chłonnych.

Hormony produkowane przez gruczoł tarczycy to:

trójjodotyronina (T3)
wolna trójjodotyronina fT3
tyroksyna (T4)
wolna tyroksyna fT4
kalcytonina - wpływa na metabolizm i gospodarkę wapniowo-fosforową organizmu.


Do produkcji hormonów T3 i T4, tarczyca potrzebuje odpowiedniej ilości jodu. Jod zawierają makrele, łososie, śledzie, dorsze i generalnie wszystkie ryby pływające w bogatej w ten pierwiastek wodzie morskiej. Tłuste ryby morskie jak makrele czy halibuty zawierają wiele niezbędnych kwasów tłuszczowych, do tego jod i białko, które poprawia metabolizm.
Tarczyca odgrywa ważną rolę w sprawności organizmu i jego witalności, oraz w pracy układu pokarmowego, serca, mięśni i układu nerwowego.
Funkcja tarczycy pozostaje pod ścisłą kontrolą podwzgórza i przysadki mózgowej. Podwzgórze wytwarza TRH – neurohormon, uwalniający z przysadki hormon TSH – tyreotropinę.
Hormon tyreotropowy TSH – pobudza tarczycę do wydzielania T3 i T4 (trijodotyroniny i tyroksyny)
pobudza metabolizm. Występuje między tymi gruczołami zasada sprzężenia zwrotnego, tzn. zwiększenie stężenia TSH powoduje zwiększenie stężenia T4 (tyroksyna) i T3 (trójjodotyronina), których zwiększenie stężenie we krwi powoduje zmniejszenie wydzielania TSH.
Najważniejszym i nadrzędnym narządem wewnątrzwydzielniczym jest podwzgórze. 
Podwzgórze pełni funkcje koordynatora zawiadującego pracą wszystkich gruczołów dokrewnych. Reguluje i nadzoruje produkcje i wyrzucanie z narządów hormonów poprzez wysyłanie sygnałów do przysadki mózgowej. Przysadka mózgowa wydziela hormony, które hamują lub uaktywniają działanie podrzędnych gruczołów dokrewnych.
Tarczyca steruje metabolizmem, czyli podstawową przemianą materii, więc tempem spalania różnych substancji, oraz tworzeniem się innych (odchudzanie, chęć przybrania na wadze).
Nawet niewielkie zmiany w funkcjonowaniu tarczycy wywołują pogorszenie samopoczucia, zmęczenie oraz brak energii do życia lub nadpobudliwość i rozdrażnienie, przybieranie na wadze lub chudnięcie a także np. wypadanie włosów. Kobiety zapadają na tę dolegliwość znacznie częściej niż mężczyźni.

Gruczoł tarczowy rozrasta się prawie bezboleśnie. Od czasu do czasu nieprzyjemnie uciska w gardle, ale zwykle marginalizujemy to uczucie, przypisując je zdenerwowaniu albo przeziębieniu.
Najczęściej o powiększeniu tarczycy dowiadujemy się przypadkiem od dawno niewidzianych znajomych, którzy zauważają wyraźne pogrubienie szyi.
Na rozrost tarczycy wpływ mają: wieloletni niedobór jodu w organizmie, dieta bogata w goitrogeny (substancje, które zawierają wszystkie rośliny kapustne), nadużywanie leków (np. przeciwbólowych, sulfonamidów),
u pań - zmiany hormonalne okresu ciąży i klimakterium.
Z wiekiem ryzyko powstania wola znacznie wzrasta, a po pięćdziesiątce ma je już co czwarty z nas. Często bywa ono obojętne - nie powoduje zmian w poziomie hormonów tarczycy.
Niestety, u co dziesiątej osoby gruczoł pracować zaczyna jak szalony na zwiększonych obrotach !

 

NIEDOCZYNNOŚĆ TARCZYCY

 

Jest chorobą przewlekłą, często utrzymującą się przez całe życie.
Jednak prawidłowe leczenie, rozpoczęte we właściwym czasie może całkowicie usunąć wszystkie jej objawy, umożliwiając prowadzenie normalnego życia.

W każdym z nas toczy się ustawiczna gra hormonów. Niekiedy gruczoły je wytwarzające szwankują powodując zmiany chorobowe. Tak często zdarza się z tarczycą, niewielkim gruczołem położonym na wysokości krtani, który wytwarza hormony odpowiedzialne za regulowanie przemiany materii. Niedoczynność tarczycy powoduje bardzo uciążliwe dolegliwości metaboliczne.

Niedoczynność tarczycy występuje 5 razy częściej u kobiet niż u mężczyzn. Ryzyko jej wystąpienia wzrasta gwałtownie z wiekiem, oraz u kobiet w okresie poporodowym.

Chociaż największe ryzyko zachorowania dotyczy ludzi starszych, to niedoczynność tarczycy może się pojawiać także u dzieci i młodzieży.

Dla przypomnienia objawy niedoczynności tarczycy mogą być następujące:

suchość skóry
łamliwe paznokcie i włosy
łatwa męczliwość
łatwe ziębnięcie
osłabienie przemiany materii
zwiększenie masy ciała
senność
uczucie osłabienia
apatia
chrypka
potliwość
zaburzenia płciowe (brak miesiączki, obniżone libido)
wole

Jeżeli zaobserwujesz u siebie większość tych objawów wybierz się do endokrynologa i zbadaj poziom hormonów tarczycy. Leczenie tego schorzenia polega na zwiększeniu podaży jodu i suplementacji hormonów tarczycy, a ostatnio z dużym skutkiem stosowanie elektrostymulacji tarczycy metodą Zenni.

Normy: TSH 0,45 - 4,5 mU/l fT3 3,9 - 6,8 pmol/l fT4 12 - 22 pmol/l
wartości mogą się różnić między laboratoriami.

 

Niedoczynność tarczycy - a dieta.

Ważne jest, aby dieta była tak zbilansowana, żeby dostarczać odpowiednią ilość jodu. Przed niedoborem tego pierwiastka zabezpiecza nas spożywanie jodowanej soli.

Najlepszym jego źródłem są ryby morskie takie jak dorsz (110 µg jodu/100 g), łosoś (44 µg), makrela wędzona (40 µg), śledź (30 µg). W codziennej diecie nie może zabraknąć soli kuchennej jodowanej (sól jodowana 2300 µg jodu/100g), lub morskiej.
Aby nie tracić jodu podczas obróbki kulinarnej, trzeba pamiętać, że gotowanie potraw zmniejsza jego ilość o połowę. Warto więc solić potrawy dopiero po ich ugotowaniu.
Grillowanie i pieczenie zmniejsza zawartość jodu tylko o 1/5. Należy pamiętać, aby nie przesadzać ze spożyciem soli kuchennej – dzienna dawka, która dostarcza odpowiednią ilość jodu to 6 g. Przekroczenie tej dawki i przesalanie potraw może być niebezpieczne zarówno dla tarczycy, jak i całego organizmu.

 

Rola białka w diecie.

Białko powinno stanowić 15% wszystkich spożywanych kalorii. Taki właśnie poziom gwarantuje odpowiednio wysokie tempo przemian metabolicznych, które przy niedoborach hormonów odpowiedzialny jest za tycie. Oprócz tego białko stymuluje produkcję hormonu wzrostu odpowiedzialnego za spalanie tkanki tłuszczowej.

Podstawą diety przy niedoczynności tarczycy jest zwiększenie podaży białka do poziomu 80 -100 g. Przy takiej ilości należy pamiętać o wypijaniu przynajmniej 1,5 litra wody, aby nie obciążać nerek.
Do dobrych źródeł białka należą przetwory mleczne, sery twarogowe i żółte, drób, jaja, cielęcina, chude wędliny i ryby.
Warto pamiętać o przestrzeganiu zasady spożywania pięciu posiłków dziennie, regularnie, co 3-4 godziny.
Niedoczynność tarczycy wymaga nie tylko leczenia, ale również właściwej diety i regularnej aktywności fizycznej. Postępowanie dietetyczne dotyczy głównie podwyższenia tempa przemiany materii, które przy tej chorobie niestety ulega dużemu spowolnieniu.

 

NADCZYNNOŚĆ TARCZYCY

 

Występuje, gdy tarczyca jest nadmiernie pobudzona i uwalnia do krwi zbyt duże ilości hormonów, co może przyspieszyć funkcje organizmu.
Niektóre zaburzenia tarczycy mogą pozostać w ukryciu przez kilka miesięcy, gdyż pewne objawy łatwo wziąć za oznaki innych dolegliwości, takich jak menopauza czy stres.

Objawy nadczynności tarczycy:

zaburzenia snu
uczucie gorąca, zwiększona potliwość
wypadanie włosów
łamliwe paznokcie
menstruacje o łagodniejszym przebiegu lub ich brak
kołatanie serca
nerwowość, stany lękowe
nadaktywność ( szczególnie widoczna u dzieci )
niewytłumaczalna utrata wagi ciała
wytrzeszcz oczu lub kłopoty ze wzrokiem
opuchlizna w przedniej części szyi
gwałtowny wzrost u dzieci

 

Jeżeli zaobserwujesz u siebie większość tych objawów wybierz się do endokrynologa i zbadaj poziom hormonów tarczycy. Leczenie tego schorzenia przybiera zwykle formę podawania leków przeciwtarczycowych, terapii radiojodowej, operacji chirurgicznej lub kombinacji tych metod, a ostatnio z dużym skutkiem stosowanie elektrostymulacji tarczycy metodą Zenni.


Normy: TSH 0,45 - 4,5 mU/l fT3 3,9 - 6,8 pmol/l fT4 12 - 22 pmol/l
wartości mogą się różnić między laboratoriami

 

HASHIMOTO

 

Choroba autoimmunologiczna ( prowadząca do niedoczynności tarczycy ) pojawia się, gdy system odpornościowy traktuje zdrowe komórki, organy czy tkanki własnego organizmu jak intruzów i zaczyna je atakować, niszcząc je tym samym. W wyniku tego tarczyca ulega uszkodzeniu i przestaje funkcjonować poprawnie, uwalniając nienaturalne ilości hormonów.

Układ odpornościowy zamiast bronić organizmu przed infekcjami - wytwarza stan zapalny we własnych tkankach.
Przyczyny w większości nie są całkowicie wyjaśnione - na pewno predyspozycja genetyczna, czynnikiem wyzwalającym (ale nie przyczyną) mogą być stresy.
Jak dotąd nie potwierdzono wpływu infekcji (wirusów). Choroby autoimmunologiczne to cała grupa chorób - np. bielactwo, łysienie plackowate, celiakia, reumatoidalne zapalenia stawów (RZS), choroba Addisona-Biermera (czyli zapalenie śluzówki żołądka z anemią wynikającą z niedoboru witaminy B12) i inna choroba tarczycy - choroba Graves-Basedowa. Istnieje tendencja do wspólnego występowania tych chorób - ale:
- zachorowanie na jedną nie przesądza o zachorowaniu na drugą
- leczenie jednej (poza ogólną poprawą zdrowia) zazwyczaj nie zapobiega zachorowaniu na drugą.


Istotą Hashimoto jest przewlekły stan zapalny tarczycy - tzw. limfocytowe zapalenie tarczycy. Proces ten może (ale nie musi) doprowadzić do niedoczynności tarczycy, albo rzadziej nadczynności tarczycy. Dlatego rozpoznanie ze 100% pewnością może być postawione po badaniu tarczycy wyciętej operacyjnie.

Objawy pośrednie umożliwiające rozpoznanie choroby:

hypoechogeniczny miąższ w obrazie USG
podwyższony poziom przeciwciał a-TPO czyli co najmniej powyżej 500 - niższe miano jest nieswoiste i może występować w innych chorobach)
laboratoryjne cechy niedoczynności czy nadczynności tarczycy - najczulsze jest TSH


Jeżeli obraz choroby jest typowy (np. USG + niedoczynność TSH 40) etap przeciwciał można pominąć - nic nowego nie wniosą.
Choroba Hashimoto najczęściej ma przebieg postępujący - pojawia się i nasila niedoczynność tarczycy. Wtedy należy oczywiście wkroczyć z leczeniem.
Czasami niedoczynność poprzedza paromiesięczny okres nadczynności tarczycy. W trakcie choroby wielkość tarczycy zazwyczaj się zmniejsza,
ale czasami jest odwrotnie. Czasami choroba nie postępuje - obserwujemy drobne zmiany w USG, nieco podwyższone przeciwciała, prawidłowe wyniki hormonów - w sumie nie wiadomo czy coś się dzieje czy nie, czy jest to Hashimoto czy jakieś inne zapalenie tarczycy.
Samo Hashimoto wbrew krążącym opinią jest bezobjawowe !

Leczenie tarczycy metodą dr Viktora Zenni wprowadza ją całkowicie w odmienny stan.
Mianowicie w naturalny sposób przywraca funkcje tarczycy i przysadki, a nie uzależnia ich od lekarstw. W medycynie akademickiej nie znane są przyczyny tej choroby, więc nie ma leczenia przyczynowego. Leczy się po prostu niedoczynność lub nadczynność tarczycy według ogólnych reguł.

Przeciwciała a-TPO - (anty - TPO, przeciwko tyreoperoksydazie czyli peroksydazie tarczycowej):
- ich wynik (tzw. miano) jest znacznie podwyższony w zapaleniu tarczycy typu Hashimoto i dochodzi do kilku tysięcy przy normie 35. Ich miano nie ma znaczenia w leczeniu tej choroby - dlatego po rozpoznaniu choroby powtarzanie badania nic nie wnosi.
Niewielkie podwyższenie miana - niewielkie tzn. od 35 d o kilkuset- zdarza się u 20% pacjentów z innymi chorobami tarczycy a nawet u ludzi zdrowych - w niektórych grupach wiekowych ten odsetek dochodzi do 10%. Stąd wniosek - przy mianie a-TPO do kilkuset znaczenie tego badania jest ograniczone.
Ponieważ rozpoznanie zapalenia tarczycy Hashimoto można ustalić na podstawie badania USG i TSH - często oznaczenie poziomu przeciwciał w ogóle nie jest potrzebne.

U Pacjentów z chorobą Hashimoto, jak u wszystkich innych zalecana jest oczywiście profilaktyka niedoboru selenu poprzez właściwą dietę, wzbogaconą o produkty bogate w selen, jak kiełki zbóż, ryby czy skorupiaki morskie. Artykułem spożywczym o bardzo dużej zawartości selenu są orzechy brazylijskie.
W niektórych przypadkach (ciąża, ograniczenia dietetyczne związane z towarzyszącymi chorobami) przyjmowanie preparatów selenu jest celowe, ale w dawkach typowych dla profilaktyki.
Rekomendowana dobowa dawka selenu w pożywieniu to "zaledwie" 55 ug. Szacunki wykonane w naszym kraju wykazały średnią dobową dawkę selenu w diecie w okolicach wartości 30-40 ug. Skłania to do zalecania wzbogacenia diety w produkty bogate w selen lub suplementację preparatami zawierającymi selen.
Jednocześnie niektóre dane przemawiają przeciwko przewlekłemu stosowaniu preparatów selenu w dawce 100-200 ug (jak to bywa jeszcze zalecane) u pacjentów z chorobą Hashimoto.

 

CHOROBA BASEDOWA

 

Dokładnej, bezpośredniej przyczyny wywołującej chorobę Gravesa-Basedowa nie poznano. Wydaje się że jest ona spowodowana połączeniem szeregu czynników genetycznych (o charakterze wielogenowym) i środowiskowych. Choroba występuje do 10 razy częściej u kobiet, co sugeruje znaczenie estrogenów w jej powstawaniu.
Wskazuje się także na wpływ stresu na ujawnienie choroby (może wystąpić po silnym urazie psychicznym). Palenie tytoniu zwiększa ryzyko orbitopatii i nadczynności tarczycy w przebiegu choroby.

 

Objawy choroby

 

Większość objawów tej choroby jest typowa dla wszystkich rodzajów nadczynności tarczycy.
Główne objawy to: wole, tachykardia (przyspieszenie akcji serca) lub zaburzenia rytmu serca - najczęściej jest to migotanie przedsionków, uczucie gorąca, drżenie kończyn, aksamitna i wilgotna skóra. Chorzy stają się bardziej niespokojni, pobudzeni ruchowo i drażliwi, siła mięśniowa może się osłabić.
Chorzy bardzo często zgłaszają zwiększone łaknienie z towarzyszącą stopniową utratą masy ciała.
Występują także zaburzenia pracy przewodu pokarmowego objawiające się biegunkami, często bezpośrednio po posiłku.
U kobiet dojść może do zaburzeń miesiączkowania, a czasem do ich ustania.
W chorobie Gravesa-Basedowa mogą rozwijać się objawy typowe: powiększenie tarczycy, objawy oczne i skórne. Bardzo rzadko tarczyca pozostaje normalnych rozmiarów.
Najczęściej dochodzi do jej symetrycznego powiększenia, niekiedy do dużych rozmiarów. Zmiany oczne określa się jako oftalmopatię naciekową,
która stanowi bardzo ważną i charakterystyczną cechę tej choroby.
W obrębie powiek, tkanek oczodołów i w mięśniach poruszających gałką oczną występuje obrzęk, oraz powstają w nich nacieki zapalne złożone z limfocytów.
Występują one także za gałką oczną, co powoduje wypchnięcie gałki ocznej poza granice kostne oczodołu i wytrzeszcz.
Na skutek obrzęku ruchy powiek stają się wolniejsze, dochodzi do zapalenia spojówek z towarzyszącym mu światłowstrętem i łzawieniem.
Zmiany w mięśniach poruszających gałką oczną są przyczyną nieostrego lub podwójnego widzenia.
Zmiany skórne występują u około 5-10% chorych i zlokalizowane są symetrycznie w okolicy przedniej podudzi. W początkowym okresie są to nieznacznie wystające ponad powierzchnie skóry grudki, które z biegiem czasu łączą się ze sobą tworząc pojedynczy naciek wielkości około 20-tu centymetrów. Skóra staje się napięta, twarda z biegiem czasu o brązowym zabarwieniu.

Typowe leczenie medyczne tej choroby to środki farmakologiczne, chirurgiczne oraz przy pomocy izotopów promieniotwórczych.
Podstawowym zadaniem jest doprowadzenie do zahamowania czynności tarczycy. Leczenie zmian ocznych wymaga zawsze współpracy endokrynologa i okulisty.
Dla uwidocznienia zmian w obrębie oczodołu wykonuje się badanie ultrasonograficzne lub tomografię komputerową.
W leczeniu stosuje się zwykle hormony sterydowe, a w sytuacji, gdy wytrzeszcz oczu jest bardzo duży, stosuje się rentgenoterapię lub zabieg chirurgiczny.
Przy pomocy promieni rentgenowskich naświetla się odpowiednią dawką tkankę pozagałkową, natomiast leczenie chirurgiczne ma na celu powiększenie pojemności oczodołów przez usunięcie niektórych ścian kostnych.

W zapaleniach tarczycy istnieje możliwość wyleczenia poprzez stosowanie tylko leczenia farmakologicznego – w chorobie Graves-Basedowa typowo stosujemy je półtora roku w dawkach początkowo dużych, potem coraz mniejszych. Jeżeli choroba nawraca lub leki wywołują skutki uboczne (oj niestety nie tak rzadko) i tak musimy wyeliminować nieprawidłowa tkankę tarczycową.
Guzki toksyczne po wstępnym etapie leczenia lekami wymagają eliminacji. Długotrwałe leczenie tyreostatykami nic nie da – jest proszeniem się o powikłania, na dodatek może wywołać powiększanie się tarczycy – leki te hamują produkcje hormonów, ale wielkość tarczycy mogą zwiększać.

Leczenie poprzez elektrostymulacje metodą dr Viktora Zenni znosi wszystkie powyższe niedogodności dając szansę na uniknięcie operacji chirurgicznej !

 

GUZKI TARCZYCY

 

To dość częsta przypadłość, stwierdza się je u ponad 50% Pań, znacznie rzadziej u Panów.
Guzki mogą być pojedyncze, może być ich kilka, może też cała tarczyca mieć budowę wieloguzkową.
W zależności od wyglądu guzka w badaniu USG dzielimy je na :

normoechogeniczne
hypoechogeniczne (hipoechogeniczne)
hyperechogeniczne (hiperechogeniczne)

 

Kiedy guzki mogą stanowić problem ?:

Duże guzki - mogą dawać objawy uciskowe. Guzki mogą produkować hormony tarczycy poza kontrolą organizmu - takie guzki nazywamy autonomicznymi. Jeżeli produkują hormony tarczycy w nadmiarze i wywołują nadczynność tarczycy nazywamy je toksycznymi (jeżeli nie wychwytują jodu więcej niż otaczająca tkanka - obojętnymi).
Guzek tarczycy to może być nowotwór złośliwy (do 4 % wszystkich przypadków).
W badaniu USG można stwierdzić następujące cechy świadczące, że są to guzki „podejrzane” :

Hypoechogeniczny guzek
Drobne zwapnienia w guzku
Nieregularna granica – nieregulana to znaczy widoczna, ale falista i zazębiona. Nie mylić z nieostrą (niewyraźną) czyli rozmytą, trudno widoczną
Wzmożony centralnie (a nie tylko na brzegach) przepływ w power doppler


Większość guzków to oczywiście guzki łagodne (niezłośliwe).
 

Leczenie guzków tarczycy


Leczenie sztucznymi hormonami
Badania z zastosowaniem ścisłych metod weryfikacji statystycznej przy podawaniu sztucznych hormonów, wykazały zmniejszenie objętości tarczycy u pacjentów z wieloguzkowymi zmianami zaledwie o 1-7%.

Leczenie operacyjne.
Jest to sposób skuteczny, niestety jak każdy zabieg operacyjny obciążający. Do nawrotów (odrostu) dochodzi u ok. 40% pacjentów w przeciągu 20 lat od leczenia.
Zazwyczaj po leczeniu konieczne jest stałe przyjmowanie (substytucja) hormonów tarczycy w zastępstwie usuniętego narządu.

Leczenie przy pomocy radiojodu (J131).
J131 to pierwiastek promieniotwórczy wychwytywany przez tarczycę i niszczący tarczycę - jego zastosowanie jest najbezpieczniejszą i bardzo skuteczną metodą.
Niestety w przypadku leczenia guzków tzw. obojętnych – nie wychwytujących intensywnie jodu - potrzebna jest duża dawka izotopu co wiąże się z małą dostępnością leczenia i czasową izolacją pacjenta po leczeniu. Zazwyczaj po leczeniu konieczne jest stałe przyjmowanie (substytucja) hormonów tarczycy w zastępstwie zniszczonego narządu.
Skuteczność metody można zwiększyć podając syntetyczny hormon TSH, co nasila wychwyt promieniotwórczego jodu.
Zazwyczaj osiąga się zmniejszenie objętości tarczycy o 30-60%.

Leczenie wstrzyknięciami etanolu. 
Jest to metoda polegająca (jak sama nazwa mówi) na wstrzyknięciu 70% etanolu (alkoholu etylowego) do guzka tarczycy. Powoduje to denaturację (zniszczenie) tkanki guzka doprowadzając do jego znacznego zmniejszenia i zaprzestania produkcji hormonów przez guzka. Takie działanie zapobiega też wzrostowi guzka tarczycy w przyszłości.
Zabieg ten wykonuje się pod kontrolą ultrasonograficzną – przypomina biopsję tarczycy.
Nie jest to zabieg jednorazowy – powtarza się go kilkakrotnie w zależności od objętości guzka.
Uciążliwością dla chorego może być bolesność w trakcie i po zabiegu – dlatego w przypadku braku przeciwwskazań stosujemy tzw. premedykacjętypową dla drobnych zabiegów chirurgicznych i diagnostycznych znoszącą ból i odczucie lęku.

Leczenie przy pomocy elektrostymulacji prądami Bernarda i prądem galwanicznym.
Jest to metoda stosunkowo młoda licząca 20 lat od odkrycia przez Polaka doktora Viktora Żenni zwana na świecie metodą Zenni.
Metoda ta charakteryzuje się tym, że nie powoduje skutków ubocznych i ryzyka u pacjenta.
Wymaga wizyty przynajmniej dwa razy w miesiącu w gabinecie fizykalnym po jakimś czasie, raz przez okres wielu miesięcy, co stanowi dodatkowy koszt.
Jak dotąd NFZ nie pokrywa kosztów leczenia, ale pamietajcie jest metoda Zenni wyjątkowo skuteczna i przyszłościowa.